Historyczna wędrówka rzemieślników….

Okres wędrówki odnosi się do wędrówki czeladników należących do cechu. Obejmuje on czas do ukonczenia nauki zawodu. Owa wędrówka była od czasów średniowiecza, aż do początkowego uprzemysłowienia, wymogiem dla uzyskania tytułu mistrza.

Nauka zawodu  rozpoczynała się praktyką i konczyła egzaminem czeladniczym. Okres czasu  obejmujacy wędrówkę róznił się w zależności od zawodu i miejscowości, gdzie znajdował się dany cech. Czas trwania wędrowki był ustalony w kodeksach cechów. Dopiero po ukończeniu wędrówki i kilku latach pracy tzw. “lata odwagi”,  można było zgłosić się na egzamin mistrzowski. Z uzyskaniem tytułu mistrzowskiego związane było uzyskanie praw obywatelskich, a wraz z nimi wpis do księgi mieszkanców. Wędrówka była wymogiem uzyskania tytułu mistrzowskiego, dla wszystkich  tych, którzy należeli do cechu.

Wędrówka dawała możliwość zdobycia zawodu i wiedzy, była związana tównież z regulacją regionalnego rynku pracy  i niestabilnym rynkiem zbytu. Przebieg wędrowki był ustalony w kodeksie, który różnił się w zależności od regionu i zawodu.

Już w pierwszej połowie XVIII wieku rozpoczęły sie pierwsze reformy rzemiosła, czego następstwem było założenie wieleu szkół rzemieslniczych i inżynieryjnych, które w dużym stopniu zastąpiły wędrówkę jako sposób na zdobycie kwalifikacji. Zachowała się ona tylko w nielicznych zawodach rzemiosła budowlanego, jak np. w ciesielstwie. Obecnie wędrówka jest dobrowolna.

Wędrówka wiązała i nadal się wiąże z trudynmi warunkami, np. przes cały jej okres należy być oddalonym min. 50 km od miejsca zamieszkania (rownież zimą i w czasie świąt), zawsze nosić tradycyjny strój, być zadbanym oraz starać się prowadzić uczciwe życie.

Owo tradycyjne ubranie, z niem. Kluft składa się z: