Historyczna wędrówka rzemieślników….
 

Okres wędrówki odnosi się do wędrówki czeladników należących do cechu. Obejmuje on czas do ukończenia nauki zawodu. Owa wędrówka była od czasów średniowiecza, aż do początkowego uprzemysłowienia, wymogiem dla uzyskania tytułu mistrza.

Nauka zawodu  rozpoczynała się praktyką i kończyła egzaminem czeladniczym. Okres czasu  obejmujący wędrówkę różnił się w zależności od zawodu i miejscowości, gdzie znajdował się dany cech. Czas trwania wędrówki był ustalony w kodeksach cechów. Dopiero po ukończeniu wędrówki i kilku latach pracy tzw. “lata odwagi”,  można było zgłosić się na egzamin mistrzowski. Z uzyskaniem tytułu mistrzowskiego związane było uzyskanie praw obywatelskich, a wraz z nimi wpis do księgi mieszkańców. Wędrówka była wymogiem uzyskania tytułu mistrzowskiego, dla wszystkich  tych, którzy należeli do cechu.

Wędrówka dawała możliwość zdobycia zawodu i wiedzy, była związana również z regulacją regionalnego rynku pracy  i niestabilnym rynkiem zbytu. Przebieg wędrówki był ustalony w kodeksie, który różnił się w zależności od regionu i zawodu.

Już w pierwszej połowie XVIII wieku rozpoczęły się pierwsze reformy rzemiosła, czego następstwem było założenie wielu szkół rzemieślniczych i inżynieryjnych, które w dużym stopniu zastąpiły wędrówkę jako sposób na zdobycie kwalifikacji. Zachowała się ona tylko w nielicznych zawodach rzemiosła budowlanego, jak np. w ciesielstwie. Obecnie wędrówka jest dobrowolna.

Wędrówka wiązała i nadal się wiąże z trudnymi warunkami, np. przez cały jej okres należy być oddalonym min. 50 km od miejsca zamieszkania (również zimą i w czasie świąt), zawsze nosić tradycyjny strój, być zadbanym oraz starać się prowadzić uczciwe życie.

Owo tradycyjne ubranie, z niem. Kluft składa się z: